Dit artikel is geschreven door Plonie Willockx en verscheen in wijkkrant Wielwijk Ahoy
"Ik heb het slecht naar mijn zin. Het is triest wat er gaande is. Het lijkt wel oorlog, wat er gebeurt. Ik raak er van overspannen, af en toe denk ik waarom leef ik nog. Gelukkig heb ik goed contact met mijn kinderen. Mijn dochter komt mij iedere dag halen. Dan gaan we samen boodschappen doen. Ja, ik doe mijn mondkapje op. Wat ik erg mis, is met de bus naar de binnenstad, even lekker winkelen en dan koffiedrinken bij de Hema. Een dagje naar Den Haag, naar de markt. Het kan allemaal niet meer. Helemaal gek word ik ervan. Wat ben ik blij dat mijn kinderen mij zoveel helpen en altijd voor mij klaar staan."
- Reina (78) (Kort na plaatsing van dit artikel in Wielwijk Ahoy is Reina overleden aan de gevolgen van corona. Wielwijk Ahoy heeft van haar dochter toestemming gekregen het stukje toch te plaatsen.)
“Het is nu veel moeilijker dan normaal. In het begin van de coronatijd was ik jarig. Dat kon ik niet vieren met mijn vrienden en familie en dat vond ik heel jammer. Leuke dingen doen, dat gaat ook niet meer. Ik zit nog op school. Lessen online vond ik wel makkelijker. Maar het ging wel ten koste van mijn motivatie. Niet fysiek, maar gewoon vanuit je kamer. Toen weer even wel naar school met 1,5 meter afstand houden. Ik ben nu wel overgegaan wat normaal misschien niet was gelukt. De avondklok maakt mij niet zoveel uit. Als ik niet naar buiten mag, dan ga ik niet.”
- Isil (14)
“In het begin was ik erg van slag. Niet meer kunnen kaarten in het buurthuis. Geen voetballen (fan FC Dordrecht) meer. Ik was eigenlijk weinig thuis. De hele dag binnen blijven, het geeft erin gehakt. Ik zat huilend aan de telefoon met mijn kinderen. Als ik in een dip zat dacht ik: als ik maar niet ziek wordt. Ik ben van de een op de andere dag, na 45 jaar, gestopt met roken. Mijn (klein)kinderen niet zien en knuffelen, dat vond ik het ergste. Videobellen kan dat niet vervangen. Nu is er een soort van berusting/gewenning. Je moet je dagen anders gaan invullen. Ik ben gaan wandelen met mensen die ik ken van het Buurthuis de Admiraal. Af en toe ga ik een stukje fietsen. Ik besteed nu meer tijd en zorg aan het koken. En ben intussen ook nog verhuisd. Ook lastig in deze coronatijd. Maar ik mijn ritme nu wel gevonden.”
- Anita (60)
“Gewoon veel thuiszitten. Ik zie mijn vrienden helemaal niet. Ik woon nog gewoon thuis. Ik ben een student en volg nu de lessen online. Mensen oordelen negatief, maar velen luisteren niet naar de regels. Gaan toch gewoon overal naartoe. Houden niet voldoende afstand. Dragen geen mondkapje. Kan de gemeente niet iets leuks organiseren voor jongeren? Zou leuk zijn. De avondklok maakt mij niet zoveel uit, maar ik vind het wel jammer. Ik ga graag ’s avonds een rondje lopen, maar dat kan nu niet meer.”
- Khadar (22)
“In het begin dacht ik: het waait wel over. Net als de Mexicaanse griep. Nu denk ik: we komen hier nooit meer vanaf. We konden natuurlijk niet meer voetballen, niet meer trainen. Je ziet je teamgenoten niet meer. In het begin ook geen sportwedstrijden meer op tv. Toernooien werden uit – of afgesteld. Geen nieuwe films meer en geen nieuwe games. Ik denk erover na als ik dingen aan moet raken zoals bijvoorbeeld een trapleuning in het openbaar. Afspreken met vrienden is moeilijk. In de zomer leer er bijna geen corona meer te zijn. Vooral gezien het gedrag van de mensen om mij heen. Nu kan je helemaal niks meer. Ik kan nergens naar toe. Niks leuks om naar uit te kijken. Maar ik heb wel volgende week een first date. In coronatijd, lastig!”
- Elmer (33)
Dit artikel komt uit de Wielwijk Ahoy editie 1 van 2021. De volledige krant is hier te lezen en je kan altijd een krantje halen in Wijkcentrum De Admiraal. 
