Alblasserdam neemt afscheid van Nathalie: 'Stilte past het beste, denk ik'

Alblasserdammers verzamelden zich massaal om afscheid te nemen, ruim voordat de rouwstoet door de straten van het dorp trekt. Ze praten met elkaar, maar velen kijken naar de grond, uit verdriet of respect. Mensen hebben rode en witte rozen bij zich, een enkeling een boeket.

Dan komt de koets in beweging. De sfeer is plechtig. De optocht gaat van Nathalies huis naar dat van haar schoonouders. Het is muisstil en overig verkeer wordt tegengehouden. Het enige geluid komt van de kloppende paardenhoeven en de ruisende wind. Zelfs het snikken gebeurt in relatieve stilte. Achter de koets lopen de nabestaanden van Nathalie langs de tientallen, misschien wel honderden mensen die met ze meeleven.

De rouwstoet trekt langs de kermis, die voor de gelegenheid is stilgezet. Geen felle lichten of luide tonen, totdat ze uit zicht zijn. Naarmate de tocht vordert sluiten meer mensen aan, achter de directe nabestaanden. Allemaal lopen ze in dezelfde houding: met de handen gekruist voor of achter het lichaam.

Het voertuig hangt achter vier zwarte paarden, die worden aangestuurd door een man met een zweep, volledig in zwart gekleed. De koets rijdt van Nathalies huis, naar dat van haar schoonouders.

Het is niet alleen in het centrum van Alblasserdam waar mensen de stoet opwachten, ook daarbuiten staat een massa klaar. Heel Alblasserdam is op komen dagen. Langs de dijk staan omstanders zij aan zij. Er worden schouderklopjes gegeven, mensen zoeken troost bij elkaar. Ook vanaf de balkons langs de dijk wordt meegekeken, naar de mensenmassa die zich langs de Oost-Kinderdijk heeft verzameld.

Wanneer de koets na twintig minuten tot stilstand komt voor het huis van Nathalies schoonouders wordt pas echt duidelijk hoeveel mensen zijn komen opdagen. Het zijn er honderden, ze spreken amper een woord. "We wisten niet zo goed wat we moesten doen," vertelt een omstander. "Moet je klappen of juist stilzijn?" Ze kozen voor dat laatste.

De kist wordt van de koest gehaald door vier mannen in pak. Nathalie wordt naar binnen gedragen, het huis van haar schoonouders in. Vanaf daar zal ze naar de locatie van de uitvaart worden gebracht.

"Het is heel verdrietig", vertelt een andere omstander. De wind waait zichtbaar door haar haar. "Iedereen leeft mee. Die zwarte koets en zwarte paarden vond ik heel indrukwekkend." Ze is best rustig, beaamt ze ook. "Wat moet je anders? Stilte past het beste, denk ik."