Tekort aan woonwagenplaatsen: 'Er zijn te weinig mogelijkheden voor onze kinderen'

Met haar hele familie wacht Anneke Minnebreuker onze verslaggever op. Knus zitten zij buiten voor de wagen van Anneke. Dit is niet het eerste woonwagenkamp waar de Dordtenaar heeft gewoond.

Bekijk hieronder de hele videoreportage:

“Wij wonen hier nu veertien jaar. Hiervoor woonden wij aan de Wieldrechtse Zeedijk en daar hebben wij 37 jaar gewoond”, legt de woonwagenbewoonster uit. Het verschil tussen beide woonwagenkampen is vrij groot, legt Anneke uit. “Het is veel kleiner hier en je mist alle mensen op het grote kamp, maar wij hadden geen keuze”, legt Anneke uit.

Bewoners van dat kamp moesten van de gemeente verhuizen. De grond onder het kamp was namelijk verontreinigd en moest gesaneerd worden. De laatste bewoners vertrokken in 2014. “Je moest een nieuwe locatie uitkiezen en als je niet wegging kreeg je 5000 euro boete”, zegt Anneke.

Inmiddels is Anneke wel gewend aan het kleine kamp waar zij met een deel van haar familie woont, maar er is nog wel een probleem volgens Anneke en haar familie: “Er zijn te weinig vakken. Er zijn te weinig mogelijkheden voor onze kinderen.”

Haar eigen dochter woont inmiddels in een koophuis in de buurt van het woonwagenkamp, maar daar kan zij nog niet helemaal aan wennen. Hiervoor woonde zij achter het stadhuis, maar daar kon zij al helemaal niks mee. Ze is daarom twee keer eerder bij haar moeder ingetrokken samen met haar man en kind.

Een ander familielid bevindt zich nu in die positie. Samen met haar man en kind woont zij nog bij haar moeder. “Kijk wij zijn dit gewend. Wij zitten nu samen met de hele familie buiten. Als mijn dochter dat doet dan zit zij tussen drie muren opgesloten”, legt Anneke uit.

In totaal zijn er 153 woonwagenplaatsen in heel Dordrecht. Dit aantal is ongewijzigd gebleven sinds 2003, terwijl het aantal woonwagenbewoners wel is toegenomen. Op dit kleine kamp zijn het er veertien volgens Anneke. “Er zouden er wel tien extra bij mogen komen”, vindt de woonwagenbewoonster. Ze denkt ook dat er plaats voor gemaakt kan worden: “Tenminste, als de gemeente dat wil.’

“Ik denk niet dat gemeente dat wil doen, want in twintig jaar tijd is er geen standplaats bijgekomen”, zegt Minnebreuker. Sommige gemeenten voerden jarenlang een uitsterfbeleid uit. Dat hield in dat gemeenten probeerden om woonwagenkampen kleiner te maken of juiste helemaal te verwijderen. Anneke denkt niet dat hier sprake van is in Dordrecht: “Als hier iemand overlijdt dan blijft de staanplaats nog bestaan. In andere gemeenten kwam er dan een blok te staan en mocht er niemand wonen.”

Het uitsterfbeleid druist ook in tegen de wet volgens het College voor de Rechten van de Mens. Mensenrechten verplichten de overheid namelijk om de woonwagencultuur te beschermen. Een belangrijk aspect van deze cultuur is de familie, die staat namelijk op nummer één. “Wij zijn gewend om in een gemeenschap te wonen, om voor elkaar te zorgen en om bij elkaar in de buurt te zijn”, legt Anneke uit.

Ook al worden de rechten van woonwagenbewoners beschermd door de wet, tocht voelt deze doelgroep zich vaak gediscrimineerd. Dit blijkt uit een onderzoek van het Bureau van de Europese Unie voor de Grondrechten. Uit dat onderzoek blijkt dat 98% van de woonwagenbewoners in Nederland vindt dat er te weinig standplaatsen zijn in Nederland.

Anneke en haar familie voelen zich ook een vreemde eend in de bijt. Eerst werd haar familie weggestuurd bij de Mijlweg, toen werden ze weggejaagd bij het noodkamp aan de Wieldrechtse Zeedijk en nu maakt Anneke zich zorgen om haar huidige woonplaats. Naast het woonwagenplaatstekort maakt de familie van Anneke zich ook zorgen om nieuwe plannen van de gemeente Dordrecht.

‘Er zijn veel plannen met het Maasterras. En wij staan momenteel niet meer op de tekening. Dus straks willen zij ons hier ook weg, maar wij zijn geen hond die je telkens kunt wegtrappen”, zegt Anneke over de plannen.

Niet alleen de houding tegenover woonwagenbewoners van de gemeente ligt Anneke dwars, maar ook die van sommige Dordtenaren. Een paar weken geleden verscheen er een artikel over de woonwagenbewoners en hier werd door sommige lezers erg negatief op gereageerd vertelt de kampbewoonster.

“Er werd gezegd dat wij allemaal in een villa wonen en dat we niks betalen. Ik wil die vooroordelen uit de wereld helpen”, vertelt Minnebreuker. “Sommige van ons wonen in een kleine wagen en andere in een grote wagen en wij betalen zoals ieder ander gewoon belasting. We krijgen niks cadeau”, voegt Anneke eraan toe.